هر چند فیلم "ویل هانتینگ خوب" که به تازگی از شبکه نمایش تلویزیون پخش شد، به اندازه آثار دیگر گاس ون سنت اثر خاص و متفاوتی به حساب نمی آید و مولفه های ثابت وی چون روایت بدون حادثه و تاکید، ریتم کند و یکنواخت، نماهای طولانی و ساکن، فضاهای مرده و خالی، تکرارهای بی معنا و پوچ و بازیهای سرد و خشک به حالت متعادل تری به کار رفته اند اما همچنان می توان نشانه های مشترکی از شخصیتهای تنها و به انتها رسیده او را در شخصیت ویل نیز دید. وجوه مشابهی مثل عصیان و خشم علیه روزمرگی در "فیل"، احساس ترس و گناه در "پارانویید پارک"،  عدم تعلق و سرگشتگی در "جری" و بی قراری و استیصال در "آیداهوی خصوصی من"، تسلیم شدن در برابر بیهودگی و خلا در "آخرین روزها".
ویل هانتینگ یکی دیگر از همان جوانهای تک افتاده، عاصی و رانده شده در فیلمهای ون سنت است که تمام سرخوردگی ها، ناکامی و خشمشان را به شکل انتقام گرفتن از خود به دنیا نشان می دهند، جوانانی که برای رهایی از فشار کمبودها، اشتباهات و گناهانشان راهی به جز خودویرانگری نمی شناسند. برای آنان زندگی چیزی جز لحظات مرده و تلف شده نیست که فقط باید پشت سر گذاشت و از آن عبور کرد، بدون اینکه منتظر بود اتفاق تکان دهنده ای بیفتد که این ورطه روزمرگی را بشکند و غالبا تنها راه مبارزه با این رخوت و پوچی حاکم بر زندگی چیزی جز نابودی و تخریب خودخواسته و عمدی نیست.
بنابراین این بار هم زیاد فرقی نمی کند که ویل یک نابه ریاضیات است و می تواند دشوارترین و پیچیده ترین مسائل و قضایای ریاضی را در کوتاه ترین زمان ممکن حل کند و اگر بخواهد مهم ترین شغل و جایگاه را در دانشگاههای پیشرفته یا سیتم های امنیتی و اطلاعاتی کشورش به دست آورد.
او آنقدر بخاطر کمبودها و نواقصش تحقیر و طرد شده که از رویارویی با خودش، دیگران و زندگی واقعی اش واهمه دارد. بنابراین همه آدمهای اطرافش را عقب می زند، از دنیای دور و برش فاصله می گیرد و نسبت به همه چیز حالت دفاعی از خود نشان می دهد. چون می ترسد که دوباره به اعتماد و علاقه اش خیانت شود و دیگران او را از خود برانند.
پس ترجیح می دهد همیشه یک آدم بازنده باقی بماند و در برابر بدبختی هایش تسلیم شود و با شکست های عمدی اش در زندگی از خود محافظت کند. انگار فقط با این کار است که می تواند جلوی آسیب ها و صدمات بیشتر به خود را بگیرد. هر چند این سرسختی و کناره گیری بزرگترین صدمه ای است که زندگیش را نابود می کند.
بنابراین کاملا طبیعی است که وقتی پرفسور لمبو هوش و نبوغ و خلاقیتش را کشف می کند و می کوشد تا استعداد خارق العاده او را به سمت موفقیت و پیشرفت هدایت کند، از خود مقاومت نشان دهد و اجازه ندهد که کسی به او کمک کند تا از زندگی تلف شده اش بیرون بیاید و مسیر تازه ای را امتحان کند. اما آشنایی با شون به عنوان روانشناسش نگاه او را تغییر می دهد و بتدریج یاد می گیرد که چطور از عقده هایش خلاص شود، خودش را با همه نواقصش دوست بدارد، فرصتهای تازه را از خود دریغ نکند، از تجربه های جدید و متفاوت نترسد و زندگی را با همه بدی ها و خوبی هایش بپذیرد.
بنابراین فیلم با گذاشتن ویل میان دو قطب پروفسور لمبو و دکتر شون او را در معرض انتخاب میان دو نوع نگرش به زندگی قرار می دهد. اینکه مثل لمبو از اتفاقات و فرصتهای عادی زندگی شخصی اش بگذرد ودر زندگی دیگران و دنیای پیرامون آدم مهم و مفیدی باشد یا مثل شون به لحظات خاص و تکرارنشدنی در زندگی خودش بها دهد و نفر اول دنیای شخصی اش باشد.
ویل با همه تناقضات و تعارضاتی که او را احاطه کرده اند، درمی یابد که مهم ترین چیز در زندگی این است که آدم به خودش بدهکار نباشد و از انتخابهایی که کرده، احساس پشیمانی نکند. نمای طولانی حرکت ویل در جاده در پایان فیلم فیلم جوانی را به ما می نمایاند که دیگر از قدم گذاشتن در مسیرهای ناشناخته و امتحان نشده نمی ترسد و یاد گرفته که چطور لذت زندگی را از دل همان لحظات مرده و بیهوده بیرون بکشد و از آن خود کند.

 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: